Net zoals bij veel goede platen is het in het begin even een kwestie van een aantal keer draaien; zo ook bij David Gilmours vierde soloalbum!

Wat in ieder geval opvalt, is dat Gilmour helemaal los is van de enorme Pink Floyd machine. Er komt een grote diversiteit aan stijlen voorbij op dit album en natuurlijk zijn er onmiskenbaar Floydiaanse trekjes te ontdekken in de vorm van schitterende gitaarsolo´s die maar door één persoon zo specifiek kunnen worden gespeeld.

De opening song 5 AM is werkelijk schitterend. Het was de song die mij ´s morgens op weg naar de X-Fi show vergezelde en niet meer losliet.

Hoogtepunt voor mij is Faces of Stone waarop Gilmour zingt over zijn moeder die aan dementie leed. Muzikaal heel mooi en dan vooral die eerste gitaarsolo die zoveel vertelt!

A boat lies waiting, opgedragen aan de in 2008 overleden Pink Floyd toetsenist Richard Wright, is vol emotie gezongen door Gilmour, ondersteund door de magistrale vocalen van David Crosby en Graham Nash! Gilmour beseft nu meer dan ooit wie en wat hij heeft verloren.

In any Tongue doet sterk denken aan het beroemde Comfortably Numb van Floyd en laat je haren recht overeind staan. Wederom raakt Gilmour met zijn gitaarsolo je diep in je hart.

Ik vind het een geweldig album; persoonlijk vind ik het beter dan het laatste Floyd-album Endless River, dat toch een beetje een geforceerd album is, naar nu blijkt.

Volgens mij is er geen gitarist op deze aardkloot die je zo weet te raken als David Gilmour! Ik zag hem in 1980 tijdens The Wall met Pink Floyd in London tijdens Comfortably Numb. Wat er toen met mij gebeurde en alles daarna is inmiddels bij velen bekend; dat zegt denk ik wel genoeg over de magie van zijn spel.